Marjolein bepaalt zelf wat er op tafel komt, omdat ze dat recht heeft, zo schrijft ze in haar opiniestuk op Vrouw.nl. Daar heeft ze geen Allerhande (met enkele vegan recepten) voor nodig. Ik bepaal ook zelf wat ik met kerst op tafel zet, maar neem daarin wel iedereen in mijn afweging mee.
Het stuk begint met haar plannen voor de kerst: “Op mijn kersttafel staat dit jaar een grote vis; een zalmzijde of zo. Dit is een mededeling, geen vraag om commentaar. Ik mag namelijk helemaal zelf weten wat ik met kerst op tafel zet. Dat recht heb ik.” Ik ben het uiteraard met Marjolein eens dat ze het recht heeft om dit zelf te bepalen binnen de wettelijke context. Maar legaliteit is niet hetzelfde als moraliteit. Het doden van een kat of hond op straat is strafbaar. Een koe doden in een slachthuis is niet strafbaar, maar net zo immoreel. Want ook wanneer de context verandert (overleving en zelfverdediging als uitzonderingen daargelaten) is het nog steeds dezelfde (mis)daad.
De reden dat ik dit immoreel noem, is omdat er voor mensen geen noodzaak is om dierlijke producten te gebruiken. Daarom vind ik het ook jammer dat Marjolein ervan overtuigd is dat haar vegetarische zoon vis moet eten voor de benodigde voedingsstoffen. Dat klopt namelijk niet. We kunnen als mens alle benodigde voedingsstoffen uit planten halen, in combinatie met een supplement voor vitamine B12. Dit kan op elke leeftijd en in elke levensfase, zo beaamt de Academy of Nutrition and Dietetics, de grootste diëtistenorganisatie ter wereld. Gezondheid is dus geen argument om dierlijke producten te eten (eerder een argument om ze te laten staan).
Als ze met zoonlief uit eten gaat, moet hij zonder tegenspraak aanzien hoe zijn moeder bloederige tournedos verorbert onder het mom ‘leven en laten leven’. Ook aan de kerstdis is er ruimte voor een ieders wens, want ‘Who cares?’ wie wat eet. En dat idee is op zich mooi. Totdat je een ander met jouw keuze een keuze ontneemt. Een dier is namelijk ook iemand, niet iets. En die geeft wél om zijn of haar leven. Mensen lijken vaak te denken dat er een belangrijk verschil is tussen mensen en niet-menselijke dieren dat onze omgang met dieren rechtvaardigt. Maar als het aankomt op ons vermogen om te lijden, dan zijn we gelijk. Dieren in de industrie willen net zo min dood, als jij, ik, Fikkie of Flappie. Er is geen enkele reden om hen uit te sluiten als we het hebben over ‘leven en laten leven’.
Met rechten komen ook plichten. We zouden de zwakken in onze samenleving juist moeten beschermen tegen het recht van de sterken. Zeker als er geen enkele noodzaak is om hen schade te berokkenen. Het is je goed recht om hier mee te doen wat je wil, Marjolein. Maar wat mij betreft begint vrede op je bord.
