Interview afgenomen op: 23-06-2021

Dina, 29 jaar, is Leerkracht basisschool, houdt van Thais en Surinaams eten, met vriendinnen afspreken, fitness, skeeleren en joggen met haar vriend. Maakt zich hard voor een paspoort krijgen voor ‘pardonners’. Heeft geen vlees gegeten sinds haar vierde en leeft in totaal 13 jaar veganistisch uit respect voor het leven.

Quan Yin

Dina: Het veganisme is er bij mij met de paplepel ingegoten. Toen ik vier jaar oud was zijn we als gezin vegetariër geworden. Een paar jaar later, toen ik 12 was, zijn we pas veganisten geworden. De overstap naar het veganisme kwam onder andere doordat we meer informatie verkregen vanuit de Quan Yin Methode, dit is een methode vergelijkbaar met een boeddhistische stroming. Dit geloof heeft vijf geboden, waaronder dat je niet moet doden, ook niet indirect. En dat je respect moet hebben voor het leven op aarde, al het leven. Ik ben nooit een hele actieve volger geweest, maar hier kan ik me wel in vinden. Dit betekent voor mij ook dat je niet iemand anders in moet huren voor ‘entertainment’ op jouw bord. Elk leven is waardevol, daar sta ik echt achter. Ik kan het ook echt niet over m’n hart verkrijgen om dieren te eten!

Loving Hut

Quan Yin wilt de veganistische levensstijl zo laagdrempelig en toegankelijk mogelijk maken. Volgers van deze methode hebben over heel de wereld Loving Hut restaurants geopend. Dit zijn volledig veganistische restaurants. Ik ben er heel trots op dat mijn ouders eigenaar zijn van de Loving Hut in Amsterdam! De noedelsoep die mijn moeder in de winter maakt is echt mijn favoriet! Het is een hele vullende en lekker gekruide soep met vegan garnalen, kokos en lekkere groentes. Echt heerlijk!

Bewust leven

Als veganist blijven leven vond ik pas lastig toen ik op m’n 18e uit huis ging, en op een studentenkamer ging wonen. Toen was ik helemaal niet bezig met gezond en bewust leven. Ik ging veel stappen en bestelde regelmatig eten. Ik vond het ook lastig om de gebakjes te laten staan.  Toen ik 22 was geworden, ben ik weer op m’n lifestyle gaan letten. Ik ben m’n normen en waarden weer gaan naleven. Ik kon het smoesje van ‘net uit huis’ echt niet meer gebruiken. Ik probeer nu bewust te leven, niet teveel afval te creëren, en ook met make-up en lichamelijke verzorgingsproducten probeer ik overal waar het lukt op te letten.

Acceptatie

Tegenwoordig vind ik de algehele acceptatie rondom veganisme wel beter dan een paar jaar geleden. Vooral in mijn omgeving en steden. Vegetariër zijn lijkt te zijn genormaliseerd. Nu veganist zijn is, naar mijn idee, hetzelfde als vegetariër zijn een paar jaar geleden. Het leek een soort trend, maar nu merken steeds meer mensen dat het toch iets blijvends is. Vroeger gingen mijn ouders naar vier of vijf supermarkten en toko’s om alle boodschappen te halen. Tegenwoordig hoef ik zelf nog maar naar één supermarkt te gaan. Het aanbod is veel diverser en uitgebreider.

Leven met niet-veganisten

Ik voel me wel eens bezwaard om bij vrienden te gaan eten die niet bekend zijn met het veganisme of vegetariërs. Ik probeer ermee om te gaan zoals ik het dat in de klas doe: heel laid back. Wat ze willen weten, dat vertel ik, maar ik ga niet als eerste over het veganisme vertellen, want dan schieten ze vaak in de verdediging. Ik vraag vaak wel of ze nog weten dat ik vegan ben, of ik nog tips kan geven voor het gerecht of nog iets mee kan nemen, dat vinden ze vaak heel fijn.

Mijn vriend is geen vegan, maar daarmee heb ik altijd redelijk goed gehad. Hij heeft alleen een nieuwe hobby: BBQ-en, met hele grote stukken vlees. Daarmee heb ik het wel heel erg moeilijk! Dan wil ik eigenlijk ook niet in huis zijn, want ik heb het gevoel dat er een lijk in de koelkast ligt. Verder steunt hij me heel erg in wat ik doe. Hij helpt me als ik het moeilijk heb, hij helpt met het zoeken van een vegan tentje op vakantie en hij haalt vegan eten in de supermarkt als we verder niks in huis hebben. Hij gelooft wel dat het goed is wat ik doe, maar dat hij dat nog niet kan. En als hij kookt, kookt hij apart voor mij. Hij zou ook niet willen dat ik niet veganistisch eet. Ik hoop natuurlijk stiekem wel dat hij ooit vegan wordt!

Juf Dina

Als ik me voorstel bij mijn leerlingen, dan zeg ik altijd: “ik hou van dieren, dus ik eet en gebruik ze ook niet”. Dat vinden leerlingen heel interessant. Ik probeer elke kans op een dialoog over dierenwelzijn, milieu, de toekomst van de aarde of over veganisme te benutten. Het is verrassend hoe goed de leerlingen het begrijpen. Ik wil mensen niet overhalen voor het veganisme, dat is niet mijn doel. Ik wil ze wel laten kennismaken hiermee. Daardoor gaan ze juist zelf nadenken, het wordt ze niet opgedrongen. Ze halen eruit wat zij interessant vinden. Ik merk dat dat het beste helpt. We gaan erover met elkaar in gesprek. Ik geef stellingen en we bespreken de voors en tegens. Ik denk dat dat bijdraagt aan hun perspectief, hun mening en informatie over de wereld.

Goede voorbeeld

Om kinderen te informeren en inspireren vind ik het belangrijk om zelf het goede voorbeeld te geven, uit persoonlijke ervaring te vertellen en een gesprek aan te gaan. Een heel aantal zeggen: “nu ik dit hoor wil ik eigenlijk geen vlees meer eten” of “ik ga aan m’n vader vragen of ik een dag per week minder vlees hoef te eten”. Daar komen ze dan zelf mee. Sommige ouders reageren daarop heel lacherig met “dat gaan we echt niet doen”, waar andere ouders de keuze van hun kind respecteren en daarbij helpen. Ik heb zelf ook altijd lekker eten mee naar school. Ik hou van eten! De leerlingen vinden dat vaak super lekker ruiken. Ze snappen niet altijd hoe dat dan kan. Ze kunnen alleen niet proeven want dan ben ik straks m’n hele lunch kwijt (lachend). Onder collega’s merk ik op school nog de minste interesse in het veganisme. Zij vragen er niet zo vaak naar of vermijden het onderwerp zelfs. Wellicht dat het te confronterend voor ze is. Dan laat ik het ook gewoon.

Vegan lespakket

Ik heb nog geen lespakket of kant-en-klaar woorden die ik op school over het veganisme vertel. Ik zou wel graag een lespakket willen over voeding, waarin het veganisme dan belicht wordt. Er zijn nu wel ‘gezonde scholen’. De leerlingen krijgen een Dopper, drinken meer kraanwater, eten drie keer per week fruit als tienuurtje en ze nemen geen koek en snoep mee naar school. Ze worden gestimuleerd om gezonder te eten. De focus ligt echter vooral op suikers en gezond eten.

Pardon

Ik ben naast werk bezig met actievoeren voor pardonners. Dit is een groep van 10.000 ex-vluchtelingen, die tussen 1996 en 2003 naar Nederland zijn gekomen en geen Nederlands paspoort kunnen aanvragen, terwijl zij hun leven in Nederland helemaal hebben opgebouwd. Het resultaat voor mij persoonlijk: ik kan bijna onmogelijk trouwen, een hypotheek krijgen, ik kan niet werken voor grote overheidsinstanties, niet reizen buiten Europa en niet stemmen. Als ik ga vliegen word ik er altijd uitgehaald en extra gecontroleerd. In m’n reisdocument staat dat ik een vreemdeling ben, de Engelse vertaling staat er ook naast: ‘alien’. Als ik m’n paspoort heb wil ik graag m’n familie opzoeken in China, wil ik graag trouwen met mijn vriend én een hypotheek aanvragen voor een koophuis. We willen verder!

Update: enkele weken nadat het interview met Dina heeft plaatsgevonden deelde ze het goede nieuws: alle pardonners krijgen een paspoort!

Ons advies aan iedereen die de overstap naar een veganistisch leven overweegt

Mijn advies voor mensen die geen vegan zijn: niet denken, gewoon proeven! Zoveel mensen in mijn omgeving waren heel sceptisch toen mijn ouders de Loving Hut gingen openen. Ook klanten die naar de Loving Hut kwamen met vleesetende vrienden dachten “dit wordt helemaal niks”, maar na het eten zeiden ze allemaal “Het is superlekker, ik mis helemaal niks!”. Er ging een wereld voor ze open! Zelf voel ik me supergoed bij veganistisch leven. Ik gun dit iedereen!

Bronnen